Felieton na Poniedziałek Wielkanocny. Woda, którą Ja mu dam, stanie się w nim źródłem wody wytryskującej ku życiu wiecznemu

Poniedziałek Wielkanocny to drugi dzień Świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Największe święta chrześcijańskie, takie jak Wielkanoc czy Boże Narodzenie obchodzi się przez dwa dni, aby móc głębiej rozważać te tajemnice wiary.

Z Poniedziałkiem Wielkanocnym - drugim dniem Świąt Zmartwychwstania Pańskiego - wiąże się tradycja Śmigusa-Dyngusa. Śmigus i Dyngus to dwa odrębne obyczaje, które praktykowane były jednego dnia. Dlatego z czasem ich nazwy się połączyły.

Dyngusem nazywano datek dawany przez gospodynie mężczyznom chodzącym w Poniedziałek Wielkanocny po domach, składającym życzenia świąteczne i wygłaszającym oracje i wiersze o męce Pańskiej, czy też komiczne parodie. W zamian za to otrzymywali jajka, wędliny i pieczywo.

Śmigus z kolei to obyczaj polewania się wodą w Poniedziałek Wielkanocny. Stąd też nazwa "lany poniedziałek". Zwyczaj prawdopodobnie ma korzenie pogańskie i wiąże się z radością po odejściu zimy oraz z obrzędami mającymi zapewnić urodzaj i płodność.

Chrześcijaństwo dodało do tego oczyszczającą symbolikę wody, a także tradycję, zgodnie z którą oblewanie wodą jest pamiątką rozpędzania tłumów, które gromadziły się w poniedziałek, rozmawiając o Zmartwychwstaniu Chrystusa.

W Poniedziałek Wielkanocny gospodarze o świcie wychodzili w pola i kropili je wodą święconą, żegnali się przy tym znakiem krzyża i wbijali w grunt krzyżyki wykonane z palm poświęconych w Niedzielę Palmową, co miało zapewnić urodzaj i uchronić plony przed gradobiciem. Pola objeżdżano w procesji konnej.

Wodą oblewano jednak przede wszystkim młode dziewczęta. Nieoblana panna była zdenerwowana i zaniepokojona, gdyż oznaczało to brak zainteresowania ze strony miejscowych kawalerów.

Drugi dzień Zmartwychwstania Pańskiego przeżywamy perspektywie swoistego rozczarowania i odnalezienia radości i mocy w Jezusie Zmartwychwstałym! Doświadczenie naszego codziennego życia, naszych kryzysów, zmartwień i kłopotów  z życiem, drugim człowiekiem i z samym sobą.

Prawda ewangeliczna  o dwóch uczniach z drogi do Emaus, którzy nie rozpoznają Pana, swego Mistrza i Nauczyciela. Chrystus towarzysząc im rozpala serca, umysł, a oni dotknięci porażką swoich marzeń, nie potrafią zaufać Bogu do końca i zdać się na niego. Dopiero spożyty posiłek z towarzyszem drogi Jezusem zmienia wszystko i wracają na właściwe tory życia – głoszenie prawdy o Bogu.

Aby zwyciężyła prawda o Zmartwychwstałym potrzeba zatrzymania się na chwilę  i znaków od Boga – poznali Go po łamaniu chleba. Szarówka życia, monotonia nie wpływa pozytywnie na odkrywanie wiary i miłości do Boga i człowieka. Dlatego trzeba nam świętować, odejść od pracy, zmartwień i usiąść z Bogiem jak z przyjacielem! Niech On Zmartwychwstały Pan odmienia nas. Alleluja.

Ks. Krzysztof Guziałek - Proboszcz parafii p.w. św. Floriana w Pleszewie

[ZT]10648[/ZT]

[ZT]10803[/ZT]

[ZT]10841[/ZT]

[ZT]10802[/ZT]