Biedni bogacze. A jak to jest z bogactwem w Kościele??? Jak mnie denerwują te sytuacje... Słowo na niedzielę ks. Brylaka

Coś mi w duszy śpiewa. Nie mam pojęcia, dlaczego akurat ta piosenka chodzi mi po głowie i to od kilku dni:

„Nie mogę Ci wiele dać
Nie mogę Ci wiele dać
Bo sam niewiele mam
Nie mogę dać wiele Ci
Nie mogę dać wiele Ci
Przykro mi”

Może to jesienny nastrój, może zmęczenie pomieszane z radością, że mamy prawie skończony kawał remontu za ciężkie pieniądze. A może to czas modlitwy za zmarłych spowodował, że gdzieś tam w człowieku przebiły się te słowa, konkretnej piosenki. Nie wiem, jaki jest kontekst jej powstania, natomiast ten tekst (zawsze zwracam uwagę na tekst) jest prawdziwy.

To był wstęp. W Ewangelii też jest o brakach i o olbrzymim bogactwie, … tylko jak to rozumiemy … w sensie: czym jest bogactwo a czym bieda?

Mam takie doświadczenie po wielu latach uczenia w szkole. Obserwujesz tego prymusa, albo klasowego lovelasa, który zawsze jest pierwszy, zwróci uwagę na siebie, dużo mówi. U dziewcząt często było odwrotnie: wymowne milczenie i wyczekiwanie, żeby zwrócić uwagę na jej wygląd. Najczęściej chodziło o strój. Wszystkie takie pozy weryfikował moment, kiedy trzeba było wykonać w klasie jakąś dodatkową pracę – innymi słowy – poświęcić się. Wtedy do głosu dochodziły takie szare myszki: ogarnięte dziewczyny najczęściej bez makijażu i chłopaki, których ojcowie nauczyli, jak się trzyma młotek i … po co.

Czym jest bogactwo ? Czym jest bieda?

Kiedy chodzę po kolędzie, widzę jedno i drugie. Często bezpośrednio następujące po sobie. Wchodzisz do domu, w którym wszystko jest na wysoki połysk. Skąd to wiem? Właściciele domu dają Ci to odczuć!!! Nie wnikam, czy robią to świadomie, czy nie. Na końcu dochodzi do sceny złożenia ofiary. Słowa padają różne np. „to dla księdza”. Odpowiadam: „to nie dla mnie, ale dla nas - na parafię.” Mam wrażenie, że te moje słowa nie są brane poważnie. Proszę wyobrazić sobie taką sytuację: z kieszeni spodni, jeden z domowników wyciąga plik banknotów o wysokich nominałach i po dłuższym przeglądaniu wybiera jeden, o środkowej wartości, wręcza mi go i wtedy padają te słowa, że to dla mnie. Czuję się wtedy niezręcznie.
Przechodzę do następnego domu. Tym razem bardzo skromnego. Mieszka w nim starsza, samotna pani. Dzieci dawno wyjechały za pracą i są bardzo rzadko u mamy. A mama sobie radzi. Najpierw rachunki, potem leki, bieżące wydatki. W międzyczasie odkłada na opał na zimę. Kiedy o tym opowiada, w oczach jest coś takiego … jakby zadowolenie (radzę sobie) pomieszane z lękiem (jeśli wyskoczy coś nieoczekiwanego). Dalsza sekwencja jest następująca. Biała koperta. Ja wiem, po tylu latach, że w środku jest dziesięć złotych, czasami dwadzieścia. Kiedyś próbowałem nie brać tych kopert. Natrafiałem na opór: proszę księdza … to jest OFIARA. To trzeba byłoby zobaczyć na własne oczy, żeby zrozumieć!

Kto tu jest tak naprawdę biedny a kto bogaty??? I nie mówię o pieniądzach.

W ewangelii, zanim Jezus doceni bogactwo biednej wdowy, są słowa przestrogi przed biedą bogactwa: „Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach. Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy”. Jeszcze raz: czy Ci ludzie, przed którymi Jezus przestrzega, są bogaci czy straszliwie biedni???

Ten listopadowy czas przywołuje wspomnienia. Często zastanawiam się, jak moi świętej pamięci rodzice dali radę nas wychować (mieli nas sześcioro). W warunkach materialnej biedy jedyne co mieli … to siebie. I nie chcę, żeby to zabrzmiało górnolotnie, ale mieli wielkie serca. Zastanawiam się … czy byli świadomi swego bogactwa?!?!?!

A jak to jest z bogactwem w Kościele??? Jak mnie denerwują te sytuacje:

- Ile się płaci za msze?

- Można złożyć ofiarę, za mszę się nie płaci.

- To ile tu się daje?

- Tyle ile może pan/pani i ile pan/pani chce.

- A ile dają?

Dziękuję natomiast za taką postawę, kiedy o kasie się nie rozmawia, chociaż się ją zostawia. Inna rozmowa:

- Chcę zamówić mszę za rodziców.

- Jaki termin byłby dla pana/pani najlepszy?

- Rocznica ślubu rodziców przypada w listopadzie

- Ok. Poproszę imiona rodziców. Proszę zapamiętać datę. A może panu/pani zapisać?

- Zapamiętam proszę księdza, to w końcu rocznica moich rodziców. Tutaj proszę na OFIARĘ

- Dziękuję

Farski proboszcz

[ZT]7990[/ZT]

[ZT]7839[/ZT]

[ZT]7939[/ZT]