W co naprawdę wierzysz? A może komu ufasz? Słowo na niedzielę ks. Darka Brylaka

Mam takie marzenie, żeby zrobić w mieście debatę na podstawowe tematy np. Rola Kościoła w Pleszewie; albo: Niepełnosprawny – też człowiek; lub: Kiedy mogę powiedzieć, że jestem niewierzący?

Uwielbiam słuchać argumentów. Można wtedy, nie tylko poznać punkt widzenia drugiego człowieka ale i samemu wiele się nauczyć. Dlatego mam takie marzenie, chociaż rzeczywistość brutalnie je weryfikuje. Przynajmniej na ten moment. Dlaczego? Ponieważ tzw. druga strona nie chce rozmawiać!!! Ciągle to słyszę np. ze strony rodziców dorosłych dzieci, które określają siebie jako niewierzące. Zapraszam cały czas do spotkania. Jestem ciekaw Twojej niewiary. Na razie … cisza.

O wierze jest dzisiejsza ewangelia. Apostołowie, ludzie wybrani osobiście przez Jezusa, po czasie przebywania z Nim, formułują taką prośbę: „przymnóż nam wiary”. Cudne, piękne, głębokie. Ciekawe jest to, skąd taki apel? Co ich do tego zachęciło? Pochodzili pewnie z religijnych rodzin. W tamtym czasie to ateizm był aberracją. Modlili się, chodzili na pielgrzymki, składali ofiary w świątyni. Tymczasem prośba jest zaskakująca. Wyobraź sobie, że jesteś praktykującym chrześcijaninem, prowadzisz swoje dziecko do komunii, zależy Tobie, żeby starsze dzieci były w niedzielę na mszy i dopytujesz się czy byli u spowiedzi. Wyobraź sobie, że stajesz przed Jezusem i prosisz: Jezu, więcej wiary potrzebuje, proszę. Prosiłeś kiedyś dobrego Boga właśnie o … wiarę?

Odpowiedź Jezusa pozornie jest taka … bajkowa: „Pan rzekł: "Gdybyście mieli wiarę jak ziarnko gorczycy, powiedzielibyście tej morwie: „Wyrwij się z korzeniem i przesadź się w morze”, a byłaby wam posłuszna”. I tutaj dochodzimy do ważnego pytania: czym jest wiara? Opowiedzmy najpierw czym nie jest. Wiara nie jest chodzeniem do kościoła – często wyraża się w ten sposób. Wiara nie jest zestawem modlitw codziennie do wypowiedzenia – co najwyżej może się w ten sposób objawiać. Wiara nie jest obwieszaniem się medalikami, różańcami czy krzyżami. To tak nie działa!!! Zatem, co to jest wiara? To ZAUFANIE. Wybrałem Ciebie, ponieważ widzę, przekonałem się, że warto Tobie, właśnie Tobie zaufać. I wyrażam to, w ten sposób, że np. noszę sobie coś co mi Ciebie przypomina, rozmawiam z Tobą, lubię z Tobą przebywać. Ok. Mówisz, że jesteś wierzący - dlaczego ufasz Jezusowi? I odwrotnie Jesteś niewierzący – czy czegoś zabrakło, że nie zaufałeś czy też wydarzyło się coś, co spowodowało, że możesz uczciwie powiedzieć: więcej Jemu nie zaufam.

W dalszej części wypowiedzi Jezusa jest opowieść o słudze i panu. To normalny obraz z czasów Jezusa. Dziś można by użyć porównania do prezesa korporacji i jednego z pracowników: „Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: „Pójdź i siądź do stołu”? Czy nie powie mu raczej: „Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił”? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: „Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”. W największym skrócie, Jezus pokazuje, co jest znakiem wiary/zaufania. Otóż skoro Tobie ufam, to potrafię, chcę Tobie służyć.

I na koniec bonusik. Wiara nie jest potrzebna do tego, żeby być dobrym człowiekiem. Bycie dobrym to obowiązek, imperatyw, nakaz. Najczęściej mylimy wiarę z byciem dobrym. To jest błąd!!! Mój śp. tata był kulturalny i szarmancki wobec każdej kobiety. Całował w rękę, przepuszczał w drzwiach, brał ciężkie rzeczy z rąk, ustępował miejsca w autobusie i w kościele. Robił tak wobec każdej kobiety natomiast … kochał tę jedną – moją, dziś już śp. mamę.

Co Ci daje wiara?

Farski Proboszcz

[ZT]13690[/ZT]

[ZT]13688[/ZT]

[ZT]13687[/ZT]

[ZT]13673[/ZT]

[ZT]13657[/ZT]

[ZT]13682[/ZT]